Zaterdag 27 maart 2004 Nuenen - Dusseldorf - Malaga - Torremolinos

Door Ine, Thjeu en Jones worden we om 04.30 uur naar Dusseldorf gebracht!!! Zonder problemen konden we de bagage inleveren. Na het betalen van 100 euro mochten ook onze fietsen mee op en neer met Iberia en ook deze werden in ontvangst genomen. We zaten nog geen

5 minuten in het vliegtuig toen een "allervriendelijkste" dame van Iberia ons kwam mededelen dat de fietsen helaas niet met ons vliegtuig meekonden naar Malaga. Ook na het uitleggen dat wij voor een fietsvakantie toch echt onze fietsen nodig hadden en waarom wij dan driekwart jaar geleden aan Iberia verteld hadden dat onze fietsen met ons meegingen, konden haar niet vermurwen. De fietsen werden op een later transport die dag gezet en zouden om 17.00 uur in Malaga zijn. Ze vond dat we al blij moesten zijn dat ze het vooraf kwam vertellen. Dat begint goed!

Na twee vlotte vluchten kwamen we met een tussenlanding in Madrid aan in een stort-regenend Malaga zonder fietsen en zo'n 35 kilo ondraagbare bagage. Voor die bagage was Iberia niet verantwoordelijk, die hadden ze immers wel overgezet en de fietsen kwamen er toch aan. Wat is dan het probleem??? Na een dwingend telefoontje was Iberia toch bereid onze taxi naar de camping in Alhaurin de la Torre te betalen. Iberia zou daar de fietsen die avond nog komen brengen.

Na zo'n drie kwartier op een taxi te hebben gewacht vertelde die chauffeur ons na enige tijd dat hij Alhaurin de la Torre niet kon bereiken door de zware regenval, de straat daarheen was ondergestroomd. Maar geen probleem, hij bracht ons wel naar camping Torremolinos, Ja, goed en wel maar Iberia weet niet beter dan dat we in Alhaurin zitten. Waar blijven onze alu rossen dan??

De eigenaar van camping Torremolinos bleek een aardige en behulpzame vent te zijn die naast perfect Engels ook een rap woordje Spaans sprak. Na enkele telefoontjes met Iberia was hij zover dat Iberia begreep dat we in plaats van in Alhaurin in Torremolinos zaten. De afspraak van het 's avonds de fietsen brengen kwamen ze echter niet na. Manana, manana????

Zondag 28 maart 2004 Torremolinos - Torremolinos

De hele nacht heeft het gebliksemd en gedonderd en is de schuif volledig opengetrokken. Met bakken kwam het naar beneden, echter onze Vaude Opera gaf geen krimp en alles bleef mooi droog. Het is dus niet echt fietsweer en dat maakt de gedachte dat we nog steeds geen fietsen hebben iets draaglijker.Vanochtend heeft de campingeigenaar nog eens met Iberia gebeld. Tijdens dit gesprek werd zijn gelaat met de telefoontik rooier en rooier en ik heb toen ook geleerd om in het Spaans te vloeken.

Na een dringend telefoongesprek van ondergetekende met Iberia, alsof dat wel geholpen heeft, werd er om 14.30 uur een taxi voorgereden waar warempel onze fietsen in lagen. De chauffeur gebaarde ons nog wel dat er geen trappers op zaten en hij wist ook niet waar die waren. Wij wel, die zaten in ons stuurtasje !! Als het weer nu ook nog wat wil kunnen we morgen vertrekken.

Tijdens het avondjournaal zien we dat Malaga door een modderstroom is geveld en dat in de Sierra Nevada een halve meter sneeuw is gevallen. Beide zijn het doel van de eerste dagen. Jammer van de wekenlange voorbereiding maar dat gaan we toch niet opzoeken. De kaart erbij en we stellen onze route die avond volledig bij. Via een aantal omzwervingen gaan we richting Sevilla waar we zon verwachten. De nacht doet onze laatste gedachte enigzins verbleken, het regent de hele nacht weer met bakken.

Maandag 29 maart 2004 Torremolinos - Ardales

We kunnen vertrekken. Het is nu al een aantal uren droog om 09.00 uur dus we pakken in en vertrekken. We volgen een route van Luc Oteman uit het boekje fietsen in Andalusie wat we gelukkig hadden meegenomen. Het eerste doel is richting Ronda te rijden.

Het weer is toch van plan met ons mee te denken en na een tussenstop voor een desayuno (ontbijt) kunnen we zelfs onze jasjes even uittrekken. Na een poosje langs de noordkant van Malaga gereden te hebben gaan we tussen de sinasappel- en citroenen-bomen richting achterland. Door de hoeveelheid water zijn de wegen op verschillende plaatsen overstroomd met modder en keien, het is dus opletten en na enkele kilometers zien de fietsen en wij zelf er niet meer uit. Maar goed, alles is waterdicht en de kleding kunnen we wassen. Belangrijkste is dat we op de fiets zitten en genieten van de bloesemlucht van de fruitbomen, de opstartende natuur en het droge weer.

Op zo'n 50 km begint bij mij zo langzamerhand het kaarsje uit te gaan. De beklimmingen gaan me niet zo goed meer af, alles begint zeer te doen en tot overmaat van ramp haalt Carmen me in de beklimming in. Ik kon haar gezicht toen natuurlijk niet zien maar geloof maar dat daar een brede grijns op zat. Me afvragend waar dat nu aan lag, zware belasting bij de groene baas, te zware belasting in de huiselijke sfeer, ergernis over Iberia, komen we toch in El Chorro aan waar een camping moet liggen.Net hiervoor hebben we een glimp opgevangen van de kloof Gargante de Chorro, die in een halve dag bewandeld kan worden. We zijn al blij dat we op een fiets zitten dus dat laten we maar lopen. Netjes word de camping aangegeven en we treffen hem ook aan. Een nadeel, hij is gesloten.

De volgende camping ligt op zo'n 10 km, na een beklimming van 8 km. Wat koekjes en wat water moet me toch zover kunnen brengen. Het wordt een helse beklimming waarvan ik het laatste gedeelte te voet heb afgelegd, helemaal uitgewoond. Gelukkig vonden we net voor Ardales wel een camping. Op deze camping die in de drukke periode wel enkele honderden tenten en caravans kwijtkon waren wij nu de enige gasten. Dit betekende dus ook: geen restaurant, geen winkel, geen bar. Dat betekende dus na het douchen op de fiets springen om te kunnen eten. We hebben heerlijk gegeten in restaurant Mirador, van waar uit de wandeling naar de kloof kan worden gestart, met uitzicht over het meer "Embalse del Conde de Guadalhorce".

Dinsdag 30 maart 2004 Ardales - El Burgo

Na opnieuw een regenachtige nacht kunnen we gelukkig weer droog inpakken. Het is fris en de kleding klam. We zitten weer wat hoger en dat merk je nu. Carmen krijgt langzaam aan koude voeten. We krijgen meteen een klim voor onze kiezen naar Ardales maar weten dat daar dampende warme koffie en brood te krijgen is. Dit geeft de burger moed. Na het desayuno en het inslaan van water en lekkers voor onderweg trekken we verder. Het weer is erg wisselvallig, zo nu en dan schijnt de zon maar het dreigende van een regenbui overheerst. Er valt regelmatig een buitje maar daar blijft het bij. Van Ardales naar El Burgo is 20 km en de weg is prachtig. Luc Oteman verwijst hier naar een onverharde weg maar gelukkig blijkt die in de laatste jaren geasfalteerd te zijn. We fietsen door een steeds wisselend landschap en klimmen gestaag. Het weer baart ons toch zorgen gezien de zwarte wolken. Dit doet ons besluiten om in El Burgo een hostal te nemen.De zware klim die voor ons ligt naar Ronda durven we niet goed aan met dit weersvooruitzicht. In El Burgo genieten we van de Vino Tinto, de Tapas, een toeristische wandeling langs een woestkolkende rivier en een heerlijk bed. De kleding wordt gewassen en we kunnen morgen weer schoon en vooral droog op pad. In de hostal hangen diverse foto's en posters van verschillende arena's in Spanje. Een terugkerende naam is Toni en dit blijkt dan ook de eigenaar van het hostal te zijn. Jammergenoeg is mijn Spaans niet toereikend om daar eens over te praten.

Woensdag 31 maart 2004 El Burgo - Ronda

Nadat de fietsen weer uit de kelder zijn opgehaald kunnen we vertrekken. De straten zijn nog nat van een verse regenbui maar de zon begint al te schijnen en op dit moment is het droog (10.00 uur). Meteen na El Burgo begint de klim naar Puerto del Viento op 1190 meter waarbij El Burgo op zo'n 500 meter ligt. De 1e vijf kilometer zijn pittig en beginnen de eerste regendruppels weer te vallen. El Burgo verdwijnt langzaam onder ons. Bij km zes wordt het serieus, een flinke regenbui, een harde wind en laaghangende bewolking maakt het allemaal niet erg aangenaam. Toch blijft het genieten in die wisselende omgeving. Tijdens een korte afdaling kan ik nog net een plotseling om de bocht komende auto ontwijken. Het blijft opletten, die auto verwacht geen fietser midden op de weg.. Na een poosje wordt het droog en gestaag bereiken we de top. Beneden zien we Ronda in de zon liggen. Niet te lang treuzelen, de wind die er staat is straf, misschien dat het daarom de poort van de wind wordt genoemd, gaan met die banaan. Afdalen betekent wel ..niet warm worden. Tijdens de afdaling zien we midden in een prachtig landschap een kopieerapparaat staan wat daar achter gelaten is. Hoe komt men daar toch bij. Spanjaarden zijn aardige, nette, beleefde mensen maar laten al het vuil los op de plaats waar ze op dat moment staan. Dat terwijl we ontdekken dat vegen het nationale tijdverdrijf is in Spanje. Overal zie je ze met de bezem aan de gang.

De camping ligt net aan de andere kant van de stad zodat we meteen al een blik krijgen van Ronda. Als de tent staat, er weer een bui is gevallen, kunnen we richting stad. Het oude en het nieuwe gedeelte van Ronda word gescheiden door een diepe kloof waartussen een gigantische brug is gebouwd.Op deze hoogte van +/- 900 mtr heb je natuurlijk een mooi uitzicht. Bus na bus wordt uitgeladen met toeristen die de kloof met brug komen fotograferen, wij dus ook. Wij hebben alleen winkels, een bodega van binnen en een stierenvecht-arena gezien. Deze arena staat bekend als de oudste van Spanje en daarmee de bakermat van het stierenvechten. Een toreador is pas een toreador als hij in de arena van Ronda heeft gestaan. De verhalen eromheen staan me wel aan maar de gedachte bij het "spel" in de arena zelf kan me niet bekoren. Ik heb dan ook al lang besloten om daar nooit naar binnen te gaan voor een stierengevencht. Dit in tegenstelling met de "San Fermin" die zich in Pamplona afspeelt. Dit lijkt me wel een reden om in April een keer af te reizen naar Spanje en te kijken hoe die mannen daar voor de stieren uit lopen.

In verschillende bodega's, bars en koffie-corners in heel Spanje kom je de foto's van toreadoren tegen en herken je wel iemand die daar achter de bar staat. Het stierengevecht is hier HOT!! De rest van de stad gaat aan ons voorbij en we beginnen weer aan het klimmetje richting camping. De familie wordt even op de hoogte gebracht en de route verder uitgestippeld.

Donderdag 1 april 2004 Ronda - El Bosque

Over het weer van vandaag willen we niet teveel schrijven, het was in een woord kl...............@##@$$%%^#^#^^##...............ONSPAANS!!!!!

Na de (korte) afdaling uit Ronda begint de alsmaar stijgende weg naar Grazalema. Door een prachtig natuurgebied, parque natural de la Sierra de Grazalema, over een evenzo mooie asfaltweg fietsen we vooral langs kurkeiken waarvan de bast tot aan de eerste tak is weggehaald en hierna weer aan kan groeien. Helaas kunnen we door de laaghangende bewolking niet ver kijken.Toch genieten we. In Grazalema proberen we enigzins te drogen en bij te komen van de kou bij een in de plaatselijke kroeg aangestoken haardvuur en een bakske Spaanse leut.Buiten wordt het steeds slechter maar we stellen voor om toch maar te vertrekken. Er wacht ons nog een klim van slechts 5 km en dan een , volgens Luc Oteman "zinderende" afdaling van 13 km.

De afdaling is zinderend; een plensbui, zware wind, mist en slechts 7 tot 8 graden. We moeten moeite doen om bij elkaar te blijven om elkaar te blijven zien. Het water loopt in straaltjes over het wegdek. Het gaat ongeveer net zo hard naar beneden als naar boven. De wind gooit ons alle richtingen in. Gelukkig komen we weinig overige weggebruikers tegen.Ik zit met mijn remgrepen tegen mijn handvaten aan. De blokken smelten als sneeuw onder de zon, door het water met de modder. Waren we maar.......Totaal verkleumd en door en doornat komen we aan in El Bosque waar we in het plaatselijke hotel onze intrek nemen. De eigenaar is erg begrijpend en loodst ons met fiets en al naar binnen. Afkoppelen en vlug douchen de rest regelen we dadelijk wel, zegt hij in duidelijk Duits. Nadat we een heerlijke douche hebben genomen, alles weer hebben gewassen en opgehangen in de kamer, staan we klaar voor een bezoek aan de bar en het inschrijven. Op dat moment krijgen we van een vriend een SMS'je dat de echtgenote van een andere vriend die ochtend plotseling is overleden. De eerste april van 2004 kan niet zwarter maar wat hebben wij te klagen.

Vrijdag 2 april 2004 El Bosque - El Coronil

Nadat de fietsen weer uit het hotel tevoorschijn komen verlaten we dit prettige hotel en El Bosque.

Nog steeds met onze vrienden in gedachten fietsen we de centrale laagvlakte van Andalusie in. Weg van de hoge bergen naar een redelijk vlak, glooiend landschap.We hebben zon, het is droog maar er staat een frisse bries.. We dalen redelijk af maar moeten toch regelmatig op de pedalen voor een klimmetje. In Montellano drinken we koffie en een cola en worden daar getrakteerd op Cacahuevo, pelpinda's. We vertrekken voor de laatste 15 km naar El Coronil. Het is een drukke weg waarbij we op moeten passen met windvlagen van voorbij razende auto's en we zijn blij als we het dorp bereiken. Met maar een hostal en geen camping is de keus niet moeilijk. We fietsen nog wel even het dorp rond om te kijken of onze tent echt niet ergens kan staan maar dit geeft geen soelaas. Het wordt toch de fietsen naar boven sjouwen in de plaatselijke hostal. Eindelijk een dag gehad waarbij we de regenjasjes uit hebben kunnen laten.Er is weer hoop voor de rest van de vakantie.

Zaterdag 3 april 2004 El Coronil - Sevilla

Er gaat maar een weg naar Sevilla en dat is dan natuurlijk ook een drukke weg, zeker op zaterdag voor de Goede Week. We fietsen met goed weer langs voornamelijk olijfbomen, korenvelden en bonenvelden (volgens Oteman) We zijn het warme weer nog niet gewend dus onderweg gaan de broekspijpen eraf en stellen we ons wintervachtje bloot aan een temperatuur van zo'n 25 graden. In Utrera vinden we snel een fietsenmaker die mijn plaatjes van mijn SPD-pedalen kan repareren, ik was een schroefje kwijt en dat fietst niet. Meteen schaffen we ook wat remblokjes aan. De fietsenmaker maakt ons nog even duidelijk dat hij uit de vakbladen weet dat in Nederland gemiddeld twee fietsen per Nederlander in de schuur staan. Hij is jaloers. Even verderop drinken we in de zon een heerlijke kop koffie en doen ons tegoed aan een plaatselijk baksel. We vervolgen onze onverharde weg, langs de snelweg, naar Sevilla. Eenmaal in de stad blijkt de camping nog een kilometer of tien verderop te zijn.In Sevilla is het al een drukte van belang en worden er al honderden stoelen klaargezet voor het begin van de Semana Santa.

Bij het bereiken van de camping zien we een voorziening met alles erop en eraan, een restaurant, een winkel, vier PC's met internet en een (camping)bus naar Sevilla. Als klap op de vuurpijl blijkt dat de WC's voorzien van lampen van de landingsbaan van het vliegveld Sevilla waar we direct onder liggen. Tijdens het landen kunnen we als we moeite doen de piloot een hand geven, zo laag komen ze over. Gelukkig valt het geluidsnivo mee en landen ze niet 's nachts. Voor het eerst zitten we (ik) met blote bast buiten voor de tent in de zon. HEERLIJK!!!!!

Naar week 2